Hep Düşmek
Bir daha uyuyamayacağımı biliyordum. Beni huzursuz eden bir his vardı içimde. Her uyduğumda yeniden düşmekten korkuyordum. Hep aynı vadilere hep aynı kuyulara hep aynı uçurumlardan. Düşmemle uyanmam bir oluyordu. Gözlerimi kapatır kapatmaz ne ses var ne de nefes. Sadece düşmek var. Yere çakılamadan uyanıvermek nasıl bir his bilir misiniz? Sürekli düşüş halinde olmak? Sanki bir boşluğa değil de uyanıklığın kollarına süzülüyormuşum gibi gözlerim aniden açılıyor her defasında. Rüya tabirlerine bakmayı, düşüşümde bir hikmet yahut bir gizem aramayı bırakalı çok oldu. Bütün düzen benim uyuyamamam üzerine kurulmuş bir komplodan ibaret diye düşünmeye başladım. Anestezik ajanın damarlarımda yavaş yavaş yayılışını hissederek sakinleştirici halüsinasyonlarla uyumayı ne kadar isterdim bilemezsiniz. Yahut uzun zamandır kış uykusunda unutulmuş bir kaplumbağa olmayı. İnsanın yirmi dört saat kalbinin tik taklarını dinlemeye mecbur bırakılması ne zor şey. İçindeki çırpınışları, özlemleri, nefretleri