Dedem Ve..

Yusuf kuyuya atıldığında derinleşen mana 

Ne kadar derine inerse o kadar göğe eriyor

Ardımız sıra dizilen ezan sesleri

kayboluyor

her vuruşunda ökçesine bir askerin

kel adamlar

ve seyrelen saflar

dedeme gazyağının nasıl koktuğunu anımsatıyor

Zemheride terleyen dedem 

şimdilerde ona karakış derler 

Bilmezdi eski zamanlarda yok ne demek

Çünkü yokluktan geldi

Yok onun için göz yaşıyla ıslanmış bir mendil

Sevdiğinin mezarını kendi eliyle sildiği 

bir mermerdi

Ağıt yakmazdı ama haykırırdı

Sen ey sağır hayatların felçli elleri

Çıkar kuyundaki hakikati

Yapıştır alnımızın en okunaklı yerine.

İbrahim Kavas

Meram / Konya